اثر سطوح مختلف پروبیوتیک پروتکسین در جایگزین شیر بر توسعه، تکامل و فراسنجه های شکمبه‌ای بره های شیرخوار زل

زمینۀ مطالعه: عدم استقرار کامل جمعیت میکروبی در دستگاه گوارش دام­های شیرخوار، بروز هر نوع تنش سبب می‌شود که تعادل میکروبی دستگاه گوارش به هم خورده و ناهنجاری‌های گوارشی را برای حیوان ایجاد نماید. استفاده از پروبیوتیک­ها در تغذیه این نوع دام­ها با بهبود تولید اسیدهای چرب فرار به عنوان محرک­های اصلی رشد پرزهای شکمبه، سبب استقرار سریع‌تر جمعیت میکروبی مفید و متعادل در دستگاه گوارش شده و موجب بهبود وضعیت سلامت و عملکرد دام می­شود. هدف: هدف از این آزمایش بررسی اثر سطوح مختلف مکمل ­پروبیوتیک پروتکسین در جایگزین شیر بر توسعه، تکامل و فراسنجه­های شکمبه­ای بره­های شیرخوار زل بود. روش‌کار: برای انجام این تحقیق تعداد 24 راس بره نر زل در سن 10 روزگی با میانگین وزن کیلوگرم (53/0±5/4) در 4 تیمار و 6 تکرار در هر تیمار در قفس­های انفرادی به مدت 60 روز  مورد آزمایش قرار گرفتند. تیمارهای آزمایشی شامل تیمار شاهد (بدون افزودن پروبیوتیک) و تیمارهای حاوی  3، 6  و 9 گرم مکمل پروبیوتیک "(cfu/g 109 ×) در جایگزین شیر مصرفی بودند. در روز 60 آزمایش اندازه گیری مقادیر pH توسط دستگاه دیجیتال قابل حمل و نیتروژن آمونیاکی و تعداد پروتوزوآهای مایع شکمبه در آزمایشگاه و نتایج ریخت شناسی شکمبه پس از کشتار دام انجام شد. نتایج: نتایج فراسنجه­های شکمبه­ای نشان داد که افزودن مکمل پروبیوتیک در سطح­  9 گرم باعث افزایش معنی دار در نیتروژن آمونیاکی و تعداد پروتوزوآهای مایع شکمبه نسبت به سایر سطوح شد (05/0>P). از نظر pH و ترکیب اسیدهای چرب فرار مایع شکمبه اختلاف معنی‌داری بین تیمارهای آزمایشی مشاهده نشد. در نتایج ریخت شناسی شکمبه اختلاف معنی­داری در حجم کل دستگاه گوارش، وزن خالی دستگاه گوارش، شکمبه، هزارلا و شیردان و حجم نگاری و شیردان در بین تیمارها وجود داشت (05/0>P) که اختلاف بین تیمار  9 گرم پروبیوتیک با سایر تیمارها معنی­داری بود و همچنین اثر تیمار آزمایشی بر طول و عرض پرزهای شکمبه در ناحیه کیسه­های کور پشتی، شکمی و جلویی معنی­دار بود (05/0>P). طوری که سطح  9 گرم مکمل پروبیوتیک نسبت به سایر سطوح دارای مقادیر بالاتری بود. نتیجه‌گیری نهایی: نتایج نشان داد که افزودن مکمل پروبیوتیک در جایگزین شیر بره های شیرخوار سبب افزایش معنی دار نیتروژن آمونیاکی مایع شکمبه و تکامل بافت­های شکمبه شد، طوری که سطح 9 گرم به نسبت به سایر سطوح در صفات مورد آزمایش دارای عملکرد بهتری بود.